Film in Seniorama

Een bejaard echtpaar in een verafgelegen dorp besluit hun volwassen kinderen te gaan bezoeken. De meeste wonen in Tokyo, zijzelf wonen bij hun jongste ongehuwde dochter. Nu ze nog allebei gezond zijn, is het misschien ook wel de laatste keer. Ze bezoeken eerst het gezin van hun oudste zoon, die ‘maar’ een wijkdokter blijkt te zijn. Zijn vrouw is niet al te vriendelijk. Daarna bezoeken ze hun tweede kind, een dochter die een kapsalon runt en helemaal geen tijd heeft voor hen. Hun kinderen huren achter hun rug voor enkele dagen een hotelkamer in een badplaats, maar de ouders vinden dat niet fijn: ze wonen zelf aan zee. De enige die wat tijd voor hen maakt is hun schoondochter, die haar man verloor in de oorlog. Ze beslissen maar liever naar huis terug te keren, omdat ze merken dat hun kinderen allemaal een eigen leven hebben en niet op hen zitten te wachten.
Deze Japanse film uit 1953 werd gemaakt door OZU, één van de drie groten van de Japanse cinema, samen met Mizoguchi en Kurosawa.

Regisseur James Gray neemt ons mee naar zijn kinderjaren in New York, jaren ’80. Hij was een kind van joodse inwijkelingen uit Oekraïne en portretteert zichzelf in de 12-jarige Paul die op school bevriend geraakt met Johnny, een zwarte jongen die een jaar ouder is. Samen halen ze allerlei streken uit en Paul wordt naar een privéschool gestuurd. De opa van de regisseur die naar Amerika is gekomen, heette Greyzerstein, en de eerste film van de regisseur op zijn 25ste ging over de wijk waar hij opgroeide, Little Odessa, en veroverde de hele wereld. Deze film noemen we liever persoonlijk dan autobiografisch en de rol van zijn opa wordt prachtig vertolkt door Anthony Hopkins.

Delphine Girard, een Belgische regisseur, maakte de kortfilm Une soeur over een vrouw die vanuit een auto waarin ze zich niet veilig voelt, belt naar een noodcentrale. Velen onder ons zagen die kortfilm op tv. Later maakte de cineaste deze langspeelfilm, ook met Veerle Baetens in een glansrol, waarin het verdere verloop verteld wordt. Zowel voor de vrouw als voor de man in de auto hebben de gebeurtenissen van die avond zware gevolgen. Zij probeert het verleden van zich af te zetten, maar dat lukt niet zomaar. De man komt in de gevangenis terecht.

Sahim Omar Kalifa is een Leuvense regisseur van Koerdische afkomst. Bagdad, 2009: de tienjarige Hamoudi leeft alleen voor het voetbal en hij droomt ervan een beroemde voetballer te worden. Tijdens een voetbalmatch verzeilt zijn dorp in een oorlogssituatie en Hamoudi raakt door een verdwaalde kogel zwaar gewond. Zijn ouders voelen zich schuldig en trekken naar veiliger oorden, maar Hamoudi blijft vechten om zijn droom te bereiken. De cineast kan een onbekende lijken, maar hij won reeds in 2018 de Ensor voor Beste Belgische Film met Zagros.

In het begin van de film zijn de Koreaanse Nora en Hae Sung twee boezemvrienden die niet zonder mekaar kunnen. Maar de familie van Nora emigreert naar Canada. Twaalf jaar nadien woont Nora in New York waar ze studeert en getrouwd met Arthur, een schrijver. Ze blijft via internet in contact met haar oude Koreaanse vriend, die besluit voor een week naar New York af te reizen. Het is ook een beetje het verhaal van de cineaste zelf, die ook vanuit Korea in Toronto belandde, voor ze naar New York verhuisde. Een poëtische, nostalgische en diep ontroerende film over verbondenheid.

De Finse cineast Aki Kaurismäki heeft een voorliefde voor alledaagse personages die hij zeer in detail beschrijft waardoor ze ons veel te vertellen hebben over Het Leven. Ansa werkt als rekkenvuller in een supermarkt, waar ze betrapt wordt met een gestolen broodje waarvan de houdbaarheid verstreken is. Een andere dolende ziel, zandstraler Holappa, wordt ontslagen omdat hij gedronken heeft tijdens de werktijd. De twee hoofdpersonen ontmoeten elkaar in een karaoke-bar, de Buenos Aires. Zoals in elk van zijn films wekt de cineast sympathie voor deze kleine mensen, die hun noodlot wel doet buigen maar niet breken.

De titel van de film is de naam van de laatst overgebleven dorpscafé van een verlaten gemeente na de sluiting van de mijnen. De eigenaar is de wanhoop nabij, maar dan komt er een groep Syrische vluchtelingen aan in het dorp. Gaan die twee gemeenschappen elkaar verstaan of eindigt alles in een grote ruzie? Voor Ken Loach (87) was dit zijn laatste film, die we met genoegen vertonen in respectvolle herinnering aan zijn onvermoeid engagement voor de kleine en vernederde medemens.

Na een extreme hittegolf is de moeder van klimaatactiviste Xochitl overleden. Xochitl en haar vriend Theo leven in een stad die getekend is door de milieuvervuiling van de olieraffinaderijen. Als twintiger is ze ontgoocheld door het kleine effect van allerlei milieuacties tot nu toe. Met enkele gelijkgezinde vrienden plannen ze een actie om een belangrijke oliepijplijn te saboteren. Een sterke film die ons doet nadenken over de noodzaak en de grenzen van het engagement voor het klimaat.

Twee jonge neven, Seydou en Moussa, beslissen Dakar in Senegal te verlaten om in Europa een muzikale carrière te starten. Maar het transport laat hen achter in de woestijn en ze moeten te voet verder. Ze moeten niet alleen de Sahara, maar ook detentiecentra in Lybië en de gevaren van de zee trotseren. Toch komen ze enkele goede mensen tegen. Cineast Garrone, die beroemd werd door zijn film Gomorrah, lijkt de Europese kijker te willen aansporen om iets voorzichtiger te zijn bij het beoordelen van migratie.

Hirayama werkt als toiletreiniger in Tokio. Hij lijkt tevreden met zijn eenvoudig leven. Hij volgt elke dag zijn gestructureerd leven en wijdt zijn vrije tijd aan zijn passie voor muziek en boeken. Hij houdt ook van bomen fotograferen. Zijn verleden wordt gaandeweg ontvouwd aan de hand van een reeks onverwachte ontmoetingen. In de lijn van het Zen-boeddhisme (héél sterk in Japan) zijn het de kleine momenten van elke dag die het leven zijn zin geven.